Nánd
Orð: Th. Michael Smith lag: K. Foss & R. Bøe
So rótleyst er sinnið títt, altíð á ferð,
Tað tykist sum gloymir tú virðini her.
Hví droymir tú heldur um fjarskotin lond
enn síggja tað vakra, sum er í nánd
Tær tykir, at lívið er keðiligt, grátt
hvønn er tað tú saknar – hví falla í fátt?
Tá aldri tú unnir tær hvíld ella frið,
fæst einki at grógva við tína lið.
Far innar í stovuna, um hon er trong
og lurta – hon syngur ein stillan song;
Hon rúmar tó nakað, sum tú leggur í
har væntar bert tað, at tú varnast tí.
Tann eydnan, tú hómar um blánandi fjøll,
hvør sigur, hon finnst ei í heimahøll?
Tú átti ei friðleysur leita so fjart,
men lært teg at elska tað, sum tú sært.